H2 OVER VERWIJFDE MANNEN EN MANWIJVEN

Om deze rechten van vrouwen te verdedigen en uit te breiden zijn diverse commissies en regelingen in het leven geroepen. De Wet voorkeursbehandeling stelt vrouwen gelijk aan allochtonen, gehandicapten en mensen met een chronische ziekte. In Noorwegen en recentelijk in Nederland, gaat men nog een stap verder en heeft men quota in het leven geroepen voor het aantal vrouwen in de raden van bestuur. Aan de andere kant van het spectrum wordt er ook het nodige geregeld om vrouwen te beschermen tegen mannen die ze mishandelen met blijf-van-mijn-lijf huizen. De vrouwen van deze generatie behoren tot de meest bevoorrechte generatie van vrouwen die er ooit kan zijn geweest, constateert de vrouwelijke journalist en therapeut Astrid van Friesen in haar boek ”Het ligt altijd aan de ander”. 

 

Ondanks al deze successen in de emancipatie van de vrouw draagt ons collectieve geheugen nog steeds beelden bij zich van een mannenwereld. In dit beeld zijn vrouwen de slachtoffers, die zwak zijn en onderdrukt worden, en mannen zijn dominante en daders. 

Hoe valt dit alles te rijmen? Hierbij wil ik focussen op de “daders”, de mannen die het zogenaamd voor het zeggen hebben.  Deze groep zou het dan toch goed moeten gaan, zou gelukkig moeten zijn, toch? Uit de statistieken blijkt echter het tegenovergestelde:

Deze statistieken weerspiegelen een harde realiteit die zich door de hele maatschappij heen aftekent. De man zit in de hoek waar de klappen vallen.

Deze cijfers noem ik met een reden, omdat ze een weergave zijn van wat ik terugzie en hoor van de mannen die bij mij in therapie komen en die naar mijn trainingen komen. 

 

Mannen worden labieler, krachteloos en ze zijn niet opgewassen tegen het leven. Hun hulpeloosheid uit zich in gedragsproblemen, faalangst, drugsgebruik, criminaliteit, geweld en soms uiteindelijk zelfmoord.  

 

De onmacht van de man en de macht van de vrouw

Mannen lijden in toenemende mate onder prestatiedruk, gebrek aan richting, lusteloosheid, vereenzaming en emotionele afhankelijkheid van vrouwen. Toch zijn ze verassend verdraagzaam, terwijl ze zich lijdzaam terugtrekken. Vooral binnen de relatie komt deze reactie naar boven en krijgen mannen te maken met onhoudbare toestanden, vernederingen, geweld en boosaardigheid van hun partner. Ze verdedigen zich niet en blijven hangen in de relatie terwijl ze zelfs vernederd worden. Dan nog voelen ze zich soms schuldig en hopen eigenlijk stilletjes dat hun partner hen met rust laat. Ze verstarren in lethargie en passiviteit. 

Juist binnen de relatie openbaart zich dit contrast in machtpositie tussen de man en vrouw. De man wordt gereduceerd tot pinautomaat, sexpartner en zaaddonor. Zelfs als vader worden ze niet automatisch geaccepteerd en voeden moeders hun kind alleen op – regelmatig gesteund door Justitie en de kinderbescherming. 

http://www.ouders.nl/opinie/dwaze-vaders-zijn-niet-dwaas

 

Je zou bijna kunnen stellen  dat we in een femocratie zijn beland, waar mannen overbodig en overcompleet zijn geworden en uiteindelijk de sjaak zijn. 

De media houdt echter nog steeds het beeld in stand van mannen die daders zijn en vrouwen het slachtoffer. Een beeld dat ver bezijden de maatschappelijke werkelijkheid staat. Maar de woordcombinatie “man” en “slachtoffer” leidt nog steeds tot kortsluiting in het brein, of een lacherig schouderophalen, zoals Bastian Schwithal in zijn dissertatie “vrouwelijk geweld in de relatie” treffend stelt. 

De vrouw is als het “zwakkere geslacht” nu in sterke mate autonoom en zelfstandig. In  de opvoeding hebben ze de leiding overgenomen en soms staat de  man helemaal buitenspel. Publiekelijk zullen ze dat niet gauw toegeven, maar vaak is van kilometers  af te zien wie de broek aan heeft.

 

De grotere onafhankelijkheid van vrouwen blijkt uit het feit dat 80% van de scheidingen door de vrouw wordt aangevraagd. Als dat gebeurt wordt vervolgens de man ook nog eens door de modder gehaald en verantwoordelijk gemaakt voor het mislukken van de relatie. De vrouw krijg (juridisch en maatschappelijk)  het gelijk vrijwel standaard aan haar zijde en ze kunnen hun ex genadeloos een kopje kleiner maken. Wraakzuchtig worden bijvoorbeeld de kinderen gemanipuleerd om slecht over hun vader te spreken, of wordt het de vaders zelfs onmogelijk gemaakt hun kinderen te zien – al dan niet geholpen door Justitie of de kinderbescherming.

 

Mannen daarentegen reageren op de scheiding door zich depressief terug te trekken in zelfkritiek. Zij hebben meestal ernstige problemen zichzelf staande te houden en lijden jarenlang onder de scheiding. Niet zelden leidt het tot destructief gedrag.

Juist daarom is het interessant dat vrouwen roepen dat mannen meer hun mannetje moeten staan. Dat moet ook wel, want des te sterker de vrouwen worden des te harder wordt de roep om sterke mannen. 

 

Huiselijk geweld – minstens 60% van de daders is vrouw

Met de film “sleeping with the enemy” van Julia Roberts uit 1991 is het thema huiselijk geweld op de kaart gezet en uit de taboesfeer gehaald. 1993 riep de verklaring van de VN op  tot “de verbanning van alle vormen van geweld tegen vrouwen”. Ondertussen zijn er meerdere films en series verschenen waarin dit thema terugkomt en een gewelddadige man de vrouw opjaagt. Als gevolg hiervan zijn er voldoende initiatieven in de maatschappij waarbij het streven is de agressie van mannen in te tomen en uit te bannen. --- Hierbij wordt agressie en geweld gemakkelijk verward.

 

Een belangrijke reden om het beeld in stand te houden dat mannen dader zijn en vrouwen het slachtoffer, is de overtuiging dat mannen vaker dader zijn. Deze aanname is echter verkeerd. “Elke 44 seconden slaat ergens ter wereld een man zijn vrouw en elke 41 seconden slaan vrouwen terug en maken hem emotioneel klein”; dit constateren Peter Beck en Uwe Seebacher in hun boek “Rambo Frauen”. Veel internationale studies met het thema “huiselijk geweld” komen met vergelijkbare uitkomsten en concluderen dat de verschillen tussen mannen en vrouwen zijn uitgevlakt of zelfs doorslaan naar de vrouwen die in de meerderheid pleger zijn in plaats van slachtoffer. En als u het nog niet goed gelezen heeft…. De verschillen tussen mannen en vrouwen met betrekking tot huiselijk geweld zijn uitgevlakt of slaan zelfs door naar de vrouw als voornaamste dader.

In een Nederlands onderzoek  naar daders van huiselijk geweld van 2010 wordt het volgende gezegd over de achtergrondkenmerken van plegers van huiselijk geweld. 

 

“De groep plegers van evident huiselijk geweld bestaat voor zo’n 60% uit vrouwen en is gemiddeld 38 jaar oud.. De helft van de onderzoeksgroep heeft een hbo- of universitaire opleiding, terwijl een derde een opleiding op middelbaar niveau heeft en 12,5% een lage opleiding heeft. Hiermee is de groep plegers van huiselijk geweld erg hoog opgeleid; van de totale Nederlandse bevolking heeft ongeveer een kwart een hbo- of WO-diploma… 


Er blijken meer overeenkomsten dan verschillen te bestaan tussen mannelijke en vrouwelijke plegers van evident huiselijk geweld. Over het algemeen rapporteren vrouwen en mannen in dezelfde mate zich schuldig te hebben gemaakt aan de 21 verschillende vormen van huiselijk geweld: er bestaan slechts drie significante verschillen. Ten eerste hebben vrouwen vaker dan mannen gedreigd de relatie te verbreken. Voorts zeggen mannen vaker dan vrouwen dat ze het slachtoffer op een pijnlijke of angstaanjagende manier hebben geduwd of vast hebben gegrepen. Vrouwen zeggen op hun beurt weer vaker dat ze het slachtoffer hebben geslagen, geschopt, gebeten of gestompt”.

 

Een uitgebreide hoeveelheid studies is door Bastian Schwithal uitgewerkt in zijn dissertatie: ”Vrouwelijk geweld binnen relaties”. In deze analyse zijn circa 300 internationale studies verenigd met de volgende conclusies:

 

• vrouwen gebruiken net zo vaak of vaker zowel fysiek als emotioneel geweld tegen hun partner;
• ook in situaties van extreem geweld in de verhouding gelijk;
• vrouwen zetten geweld vaker in als agressor dan uit zelfverdediging;
• de media en politiek PR machine houdt het scheve beeld van mannen als dader en vrouwen als slachtoffer bewust in stand;
• mannelijke slachtoffers vinden nauwelijks gehoor binnen de bestaande programma’s voor opvang en begeleiding.

 

Dat volwassen mannen ook slachtoffer van seksueel geweld kunnen zijn door vrouwen is sinds enige jaren het thema in vakbladen. Zo publiceerden de “Archives of sexual behavior” dat alleen al in 2 onderzoeken uit 2003 zou blijken dat 1 op de 4 mannen ten minste eenmaal onvrijwillige seks had. 

Al in 1989 verschenen de eerste wetenschappelijke publicaties die het vooroordeel dat mannen altijd dader zijn en vrouwen het slachtoffer, weerlegden. Anke Habermahl onderzocht bij 553 mannen en vrouwen in Duitsland naar “Geweld binnen de familie” en schreef in haar dissertatie:

 

”Van alle mannen en vrouwen tussen 15 en 59 jaar oud die in een relatie zitten, of er een hebben gehad, heeft 63,2% ervaringen met geweld. 68,1% mannen en 63,2% vrouwen hebben te maken gehad met geweld. 43,3% van de mannen en 34,7% van de vrouwen heeft te maken gehad met geweld door de partner, waarbij e zijn mishandeld, of op zijn minst het risico liepen of letsel”. 

 

Ze ontdekte tevens dat jongens vaker door hun ouders gewelddadig werden behandeld dan meisjes. Ook door zussen werden jongens vaker mishandeld dan andersom. 

 

“Er kon worden geconcludeerd dat in de kinderjaren al, vrouwen zich gewelddadiger gedragen dan mannen – helemaal in geval van broer en zus. Deze voorsprong nemen ze mee naar latere leeftijd zodra ze partner of moeder worden”.

 

De journalist Arne Hoffmann is in zijn internationaal vergelijkend onderzoek “huiselijk geweld is vrouwelijk” tot vergelijkbare getallen gekomen:” Uit 95 wetenschappelijke publicaties, 79 studies en 16 vergelijkende analyses in criminologische, sociologische en psychologische vakbladen van diverse landen, blijkt dat geweld binnen de relatie overwegend, of op zijn minst in gelijke mate, van de vrouw uitging”. 

 

In zijn onderzoek belicht Arne ook specifiek de situatie in Duitsland als uitkomst van een enquête door het tijdschrift Focus (Artikel “Het bevoorrechte geslacht”, 7 april 2003). Hieruit kwam een eenduidig resultaat: door heel Duitsland heen waren de mannen vaker dan de vrouwen slachtoffer in situaties met gemiddeld of bovengemiddeld geweld. Zelfs een pilotstudie uitgevoerd in 2004 door het Ministerie voor Sociale Zaken (familie, senioren, vrouwen en jongeren), kwam met het resultaat dat meer dan de helft van het huiselijk geweld uitging van de vrouw. Bovendien gaven daarbij 50% van de mannen aan dat ze zich niet hadden geweerd en geen enkele man had aangifte gedaan bij de politie. 

 

Op basis hiervan is het volgens Hoffmann de hoogste tijd om het geweld door vrouwen in het publieke debat meer te belichten. “De resultaten van de verschillende studies stemmen zo duidelijk overeen, dat er binnen het vakgebied geen twijfel bestaat over de feiten”. Het feit dat deze wetenschappelijke uitkomsten niet in het openbare debat naar buiten komen, noch op de politieke agenda staan, is misschien wel de grootste blinde vlek in het debat over rollenpatronen.

 

Deze informatie wordt eerder bewust verzwegen of ontkend, omdat ze eenvoudigweg niet past in het beeld van de onderdrukte vrouw.  Het ontkennen van deze cijfers past niet in het beleid van “geweld tegen vrouwen”. Alle folders en campagnes gaan er nog steeds van uit dat vrouwen het slachtoffer zijn en de mannen de dader. Als de feiten algemeen bekend zouden worden dan vergt dat een radicale verschuiving in het denken. Dan zouden er ook blijf-van-mijn-lijf voor en door mannen moeten komen en folders met in elkaar geslagen mannen^. 

 

^ in Nederland is in 2008 begonnen met een pilot voor blijf van mijn lijf huizen voor mannen. 

 

 Arne Hofmann resumeert in zijn onderzoek: ”Voor de komende 4 jaar is 20 miljoen Euro beschikbaar gesteld voor projecten  tegen huiselijk geweld – geweld tegen vrouwen – dan wel”.  In 1993 werd tijdens de wereld vrouwendag door de VN de volgende verklaring opgesteld:

 

“We erkennen dat geweld tegen vrouwen een uiting is van een historisch scheve verhouding van macht tussen man en vrouw, welke heeft geleid tot een overheersing en een discriminatie van de vrouw door de man, waarmee hun potentieel wordt onderdrukt en het geweld tegen vrouwen een sociaal mechanisme is opdat vrouwen ondergeschikt blijven aan de man.

 

De verklaring “geweld tegen vrouwen” betreft al het sekse gerelateerde geweld, of dreiging, welke resulteert in fysiek, seksueel, of psychologisch lijden van vrouwen, benevens dreigen met geweld, dwang of het beperken van of zelfs geheel ontzeggen van de bewegingsvrijheid in het private of publiek domein”

 

De verklaring spreekt alleen over vrouwen. Dat de cijfers steeds meer in nadeel van de vrouwen spreken wordt buiten beeld gehouden. Ook in de wetteksten wordt nog van een “hij” gesproken als het gaat over het plegen van geweld 

“Artikel 285b 
1. Hij, die wederrechtelijk stelselmatig opzettelijk inbreuk maakt op eens anders persoonlijke levenssfeer met het oogmerk die ander te dwingen iets te doen, niet te doen of te dulden dan wel vrees aan te jagen wordt, als schuldig aan belaging, gestraft met een gevangenisstraf van ten hoogste drie jaren of een geldboete van de vierde categorie”.

 

Criminoloog Prof. Dr. Dr. Michael Bock schreef in opdracht van de Duitse Bundestag in 2001 daarover: 

”De Wet tegen huiselijk geweld gaat nog steeds uit van het beeld van de Man als dader, terwijl dit empirisch niet meer houdbaar is..”

 

Het bevordert niet zozeer een constructieve dialoog tussen de seksen, maar stuurt aan op een ontkrachting, uitsluiting en bestraffing van de man. 

 

Vrouwen zijn meer bereid tot geweld dan mannen

Vooralsnog heb ik de ervaring dat vrouwen minder geremd zijn ten aanzien van hun agressie en neiging tot geweld dan mannen,  en tegelijkertijd de uitwerking van hun gedrag niet goed kunnen inschatten. Ik kan een eigen voorbeeld geven uit mijn karate training:

 

Bij karate training houden de mannen met zwarte band zich in tegenover beginners. Ze willen een beginner niet blesseren. Als ze door de slechte verdedigingstechniek van een beginner heen slaan en hem of haar raken, verontschuldigen ze zich voor hun eigen gebrek aan “perfecte controle”. 

 

Zodra ik met een vrouw train die de zwarte band heeft, sta ik echter op scherp: Vrouwen weten je precies en met volle kracht te raken en kunnen zelf incasseren. Een mannelijk trainingsmaatje moest een keer met gebroken lip het ziekenhuis in, zonder dat de vouw zich überhaupt had verontschuldigd.

 

Vrouwen hebben geen lichamelijk overwicht nodig om een gevecht  te doorstaan. Veel doorslaggevender is het feit dat ze minder geremd zijn om geweld te gebruiken tegen een man dan andersom. Zij zijn niet belast door de “geschiedenis” en zullen eerder sympathie en begrip ontvangen van hun vriendinnen dan kritiek. Een vrouw kan in de openbaarheid prima haar man beledigen of een klap om de oren geven – letterlijk of figuurlijk – zonder iemand zich er wat van aantrekt. Doe dat maar eens als man, zonder publieke verontwaardiging te oogsten.. 

https://www.youtube.com/watch?v=QYV6y1vH2Lk

 

Het begrip meisjesbende is ook al niet meer nieuw, en op youtube kun je genoeg vinden over meisjes die elkaar afranselen. Der Spiegel berichtte in de uitgave van 28 april  over dit fenomeen: 

“18 jaar oude brutale meisjes trekken elkaar de haren en oorbellen uit, slaan in het gezicht en trappen na als hun slachtoffer al op de grond ligt. Geweld onder jongeren is niet meer iets dat alleen van mannen uitgaat”.

 

“Onderschat deze lieve meisjes niet”, waarschuwt zelf de politie.

 “We hebben het druk zat met dit soort meisjes” zegt ook Nadine Koschnik, van de politie in Berlijn, 

 

”De meisjes doet niet meer onder voor de jongens, als het om gewelddadig gedrag gaat”. 

 

Veel internationale studies en de dagelijkse voorbeelden laten het onmiskenbaar zien: Het doel van onderzoek naar geweld kan niet meer eenzijdig gericht zijn op het stigmatiseren van mannen. Die eenzijdige weergave  van feiten moet nodig worden bijgesteld. Alleen dan kunnen er realistische maatregelen en strategieën voor geweldpreventie worden ontwikkeld, en vooroordelen overwonnen worden. 

 

 

Zwijgende mannen – zeurende vrouwen

Vooral binnen relaties zie ik telkens dit patroon, dat mannen in de slachtoffer rol gaan en de vrouw de agressor is. De volgende scene is representatief voor veel paren: 

 

Silvia zegt tijdens de training: ”Ik had aardig wat stress aan het begin van de oefening, ik moest mezelf voorbereiden, en daarnaast ook nog eens zijn spullen klaarleggen, hem vertellen zich te scheren, en hem eraan herinneren op tijd te zijn”. De andere smoezen onder elkaar en de mannen reageren niet eens.

 

Een ander voorbeeld viel me op toen ik een keer in de trein zat:

 

Een jong stel zit met hun 5 jaar oude dochter in dezelfde coupé en zij zegt tegen hem: ”Pak maar even de jas van Annelies, het is hier te koud”. Hij staat zwijgzaam op en zoekt in de tas. Zij: ”Laat maar, je bent het zeker weer vergeten, als ik toch niet overal aan denk …” Hij zet de tas weg en gaat zwijgend zitten. “Nou, je had op z’n minst een trui van mij kunnen pakken om haar iets aan te trekken”. Hij mompelt iets onverstaanbaars, staat op en duikt weer in de tas.  ”Hoe kom je daar nu bij, die trui zit toch in mijn koffer”. Zonder woorden volgt hij haar aanwijzingen op en zo ging het de hele treinreis door. Ook de dochter deed nog een duit in het zakje door te zeuren om een broodje met chocopasta. Hij :”We hebben alleen maar kaas of worst”. Het meisje :”Waarom heb je geen chocopaste meegenomen?” Hij verontschuldigt zich met “Ik ben het vergeten, maar misschien kan ik straks wat kopen”. “Nou hoeft het al niet meer” zegt zij…

 

Mannen kunnen geweld, vernederingen en ontmoedigingen van hun partner zwijgend ondergaan. Ze weren zich niet en praten er niet over, ze durven niet eens en zijn bang uitgemaakt te worden voor ‘mietje’ als ze toe zouden geven dat hun partner hun mishandelt, slaat, controleert of rond commandeert en soms zelf een uitgangsverbod oplegt. Mannen schamen zich diep voor hun hulpeloosheid en onmacht. Zelfs onder vrienden zal hij zijn best willen doen om de indruk te weken dat hij de broek aan heeft.  Niemand verbreekt het stilzwijgen om te vertellen over de dagelijkse vernederingen, ruzies of geweldervaringen door de partner. 

De meeste mannen hebben liever rust aan de kop en zijn blij als ze afleiding hebben en blazen stoom af door te sporten – tenminste als ze nog een beetje contact hebben met hun eigen agressie.

 

Velen hebben niet eens door wat er aan de hand is. Tijdens therapiesessies schetsen ze de situatie alsof het normaal is dat een partner de post controleert en toeziet met wie ze weggaan. Ze zien er ook liever van af naar een vriend te gaan, als dat hun helpt  ruzie kunnen voorkomen.

 

Mannen worden systematisch gedevalueerd

Ondertussen zijn er zelfs feministes die erover klagen dat het onder vrouwen de standaard is dat de man verantwoordelijk gehouden wordt voor het kwaad in de wereld, voor het geweld en de mislukte relaties, waarbij ze wel de voordelen uitbuiten het zwakke geslacht te zijn en de cijfers over hun aandeel in het geweld buiten beeld houden. Astrid van Friesen beschrijft in haar boek – “Schuld sind immer die anderen!” een hele lijst met praktijkvoorbeelden van haar sessies: 

 

“Het shockeert mij steeds meer te zien hoe mannen zonder blikken of blozen worden afgeserveerd. Het is zo normaal dat niemand het eigenlijk opmerkt. Misschien wordt het tijd dat we ons afvragen wat voor vrouwen het eigenlijk zijn die zo negatief over mannen praten. De meest domme en afschuwelijke vrouwen zijn in staat juist hele intelligente, vriendelijke en hartelijke mannen te bekritiseren, zonder iemand er tegenin gaat en er vraagtekens bij stelt. De mannen zijn zo in hun schulp gekropen dan ze zich niet meer verdedigen, maar juist dat is wat er nodig is” 

 

Erin Prizzey, die in 1971 begon met het fenomeen blijf-van-mijn-lijf huis, verdedigt al enige jaren de stelling dat vrouwen niets onderdoen tegen mannen waar het gaat om huiselijk geweld. In haar boek “The emotional terrorist and the violence prone” (Commoners’ Publications, 1998)  beschrijft ze gedetailleerd met welke middelen vrouwen de hele familie weten te terroriseren. Hoewel ze zelf feministe is, wijst zij op het arsenaal aan potentieel geweld en strategieën die vrouwen inzetten om mannen te manipuleren, afzetten en onder druk te zetten. Ze werkte met meer dan 5.000 vrouwen en ontwikkelde van daaruit een strategie om geweld door vrouwen te kunnen laten de-escaleren. http://www.batteredmen.com/pizzey.htm

 

Wat is er aan de hand als zelfs een feministe mannen al oproept zich te verweren tegen discriminatie en mishandeling? De mannen hebben zelf niet eens door wat er gebeurt. Velen herkennen zich in bepaalde vormen van huiselijk geweld en halen tegelijkertijd hun schouders op met de opmerking dat nou eenmaal zo gaat. Deze rolverdeling ontstond vanaf het eerste moment van samenwonen en is de regel voor het verdere verloop van de relatie.

 

Vrouwen nemen in 67% van de gevallen het initiatief tot een scheiding en nemen vaak ook nog eens de kinderen mee. Sommige mannen moeten vechten om het recht op co-ouderschap of soms zelfs om het recht überhaupt de kinderen te mogen zien. De rechtbank begunstigt vrijwel standaard de moeder en ondersteunt te weinig de noodzaak voor een contact tussen de vader en (ook) zijn kind. Soms verhinderen of verbieden ze zelfs een contact tussen het kind en zijn of haar vader. Niet zelden zetten vrouwen de kinderen in als middel om hun eisen kracht bij te zetten of om wraak op de ex partner te nemen. Ik ken tientallen situaties waarbij de vrouw wraak neemt op haar man, waarbij ze hem de kinderen afneemt, hem kleineert tegenover de kinderen of een negatief gekleurd beeld van hem aanpraat. Als het kan wordt het bezoekrecht met zware voorwaarden omgeven, of zelfs verhindert, zodat er nauwelijks sprake kan zijn van emotionele binding tussen vader en zijn kind.

 

 

Bij een scheiding verliest per definitie de man

Een paar voorbeelden:

• Een van mijn klanten vliegt regelmatig naar Spanje om zijn kinderen te zien, die door zijn vrouw tegen zijn wil in zijn meegenomen;
• Een andere klant is ziek van het leed doordat zijn ex vrouw met de kinderen naar het buitenland is vertrokken en van de radar is verdwenen;
• Een andere klant werkt als bedrijfsleider 60 uur per week om zijn vrouw en kinderen alimentatie te betalen en kan zelf nauwelijks rondkomen; zij woont met haar nieuwe vriend 500 km verderop. Hij mag elke week op en neer rijden om ze te zien en dan mag hij nog niet eens de woning in, maar moet met hen in zijn pension te tijd doorbrengen.
• Een andere klant heeft weliswaar gedeeld ouderschap, maar ziet zijn kinderen onregelmatig omdat zijn ex telkens excuses weet te verzinnen om de afspraken af te zeggen. Verkouden, visite, vakanties en feestjes, geen smoesje wordt geschuwd om hem het contact met de kinderen te verhinderen.

 

Ook ikzelf mocht, na mijn scheiding, 10 jaar lang mijn zoon een keer per 2 weken een middag lang zien, en elke activiteit die ik wilde ondernemen mocht alleen met haar toestemming. Vanwege het man onvriendelijke rechtssysteem was ik volledig op de goodwill van mijn ex aangewezen. Omdat we niet getrouwd waren had ik weliswaar recht op informatie maar niet op bezoek. Volkomen absurd. 

 

Veel mannen geven toe dit soort situaties de strijd op en dat kan ik begrijpen, want het systeem werkt niet mee. Ikzelf kon, toen mijn zoon 12 werd, de toezegging krijgen van zijn moeder, dat ik co-ouder kon worden. Toen ik deze overeenkomst wilde tekenen deed de medewerkster van de kinderbescherming er alles aan om het zijn moeder uit het hoofd te praten en ze was blijkbaar op een ongepaste en onprofessionele manier bevooroordeeld en emotioneel kleurenblind.

Bij de meeste scheidingen zijn de mannen de verliezer omdat zij bij voorbaat als “dader” worden gezien en de vrouw als “slachtoffer”. Een onrecht  waartegen zelfs scheidingsadvocaten in het verweer komen. Bijvoorbeeld Karin Selick, die haar carrière als advocaat  in het familierecht aan de wilgen hangt:

 

”Ik denk dat mannen met de huidige richtlijnen van het familierecht per definitie aan het kortste eind trekken. Vrouwen ontvangen hun toelage onafhankelijk van hoe zij zich tijdens het huwelijk hebben ingezet. Ook al zuipt ze en bedriegt ze haar man continu, toch wordt ze betaalt, alleen voor het feit dat ze ademt. (…) Om kort te gaan: Het recht heeft zich zo ontwikkeld, dat wanneer een advocaat die de regels van de wet volledig uitnut, de man op een onethische wijze kaal kan plukken, terwijl als het een advocaat van de man is, hij bijna bij voorbaat als verloren is”.

 

Het tragische is dat geen rechtbank ingrijpt, omdat de opvatting nog steeds is dat een kind bij zijn moeder hoort te zijn, of het nou een jongetje of meisje is. Waarbij zij tegen de man, die natuurlijk gewelddadig en onredelijk is, moeten worden beschermd. Voor het kind leidt dit per definitie tot een achterstand in hun ontwikkeling. Bij de afwezigheid van een vader ontstaat er een enorme leegte in de ziel van een jongen, en ook bij meisjes is het niet zonder gevolgen. Veel psychische en relatieproblemen bij mannen (en bij vrouwen) zijn terug te voeren op de afwezigheid van een vader. Uit onderzoeken komt een sterke correlatie naar voren tussen de afwezigheid van een vader en later drugs en alcoholmisbruik of zelfs zelfmoord. Blijkbaar hebben deze kinderen in volwassenheid het veel moeilijker hun eigen leven sturing te geven. Hiermee zou je eigenlijk de stelling kunnen innemen dat het ronduit misdadig is als kinderen het recht wordt ontnomen hun vader te zien en ook een relatie met hem op te kunnen bouwen. 

 

Jammergenoeg is het recht nog niet zo ver dat dit ook als een misdaad wordt gezien, maar gezien de uitkomsten uit onderzoek, kan er niet vroeg genoeg mee worden begonnen deze eenzijdige aanpak te veranderen. Veel vrouwen staan hier niet bij stil hoe gewelddadig het eigenlijk is om het kind het contact met de vader te ontzeggen. 

 

Op een van mijn seminars vroeg een vrouw wat ik ervan vond als zij zich door een man zou laten bezwangeren zonder dat ze een relatie met de man voor ogen had?

Een ander vroeg me wat ze zou kunnen doen om de vader het recht af te nemen het kind te kunnen zien, enkel omdat zij vond dat hij onredelijk was.

 

De vaderloze maatschappij – wat begon met de industriële revolutie en zich verder ontwikkelende met twee wereldoorlogen – toont zich nu in de structurele afwaardering en ontkenning van de man, helemaal na een scheiding. Het wordt daarmee een systemisch, intergenerationeel,  probleem. Vrouwen die in hun dominantie niet een tegenwicht vinden of worden tegengesproken, zijn meer en meer de standaard en als ik familieopstellingen uitvoer zie ik de samenhang hiermee doorgegeven worden door de verschillende generaties heen.

Vanuit  mijn ervaring als therapeut durf ik wel de stelling aan te gaan dat veel psychische problemen, crises en relatieproblemen terug gevoerd kunnen worden op een ontbreken van een vader. Niet alleen voor de mannen, maar zelfs ook voor vrouwen. In het hoofdstuk 6 zal ik verder uitweiden over de gevolgen van zo’n vaderloze maatschappij. Verderop in het hoofdstuk over “trainingsprogramma voor mannen” en “liefdesrelaties” laat ik manieren zien om deze dader- slachtoffer dynamiek te kunnen ombuigen. De vrouwen worden er namelijk zelf ook niet echt gelukkig van als zij degenen worden die dader is van huiselijk geweld, omdat ze onvoldoende tegenwicht krijgen of gekregen hebben. 

 

Ik wil een weg laten zien, die mannen zelfbewuster en emotioneel sterker maakt, die de “krijger” in hun wakker maakt, zodat ze niet meer passief in de slachtoffer rol blijven zitten. Daarnaast wil ik ze sterken in hun vermogen om met een open hart te leven en lief te hebben. En tot slot wil er aan bijdragen dat mannen het eenzijdige beeld dat ze soms van vrouwen, en met name hun partner, hebben ter zijde schuiven.

 

“Mr. Nice guy”

Wat maakt eigenlijk dat mannen zich verstoppen in een passief zwijgen en de haarkloverijen van hun partner dulden? 

Hoe komt dat mannen toestaan dat bij een scheiding hun hele hebben en houden  wordt afgepakt?

Hoe kan het dat de publieke opinie het eenzijdige beeld, van mannen als dader, maar blijven inhameren en daarbij de feiten ook nog eens volledig ontkennen?

Hoe komt het dat justitie zich in hun onderzoeken maar blijven concentreren op mannelijke daders?

Waarom hebben de mannen eigenlijk helemaal niet door wat er werkelijk speelt?

 

In het publieke beeld van de ideale man, moet hij een hoge knuffelfactor hebben. Het liefste buigt hij mee met de wensen van de vrouw en geeft haar de ruimte te bepalen hoe alles loopt. Het lijkt al bijna alsof ze zich ervoor moeten schamen dat ze man zijn. Zíj heeft de broek aan, maar laat hem erin lopen om haar te bedienen. In onderstaande reclame voor de Politiek partij van “de Groenen” geeft het beeld de nieuwe realiteit weer:

 

 

In Nederland zijn vergelijkbare reclames te zien van Jumbo en Essent. In een reclame van Toyota zien we hoe een stel op de bank vertelt over de voordelen van hun nieuwe Toyota. Zij vertelt ronduit over de kleurcombinaties, de ruimte voor de kinderen , hoe milieuvriendelijke de auto enzovoort. Hij is wat stilletjes en mompelt iets over 177PK’s. Zij is tegenwoordig degene die het woord neemt en de beslissingen neemt; hij is een knuffelbare sul.

https://www.youtube.com/watch?v=PVjyDgVlP38

 

De mannen hebben het blijkbaar niet door hoe ze worden afgebeeld en omlaag worden gehaald. In het nieuwe beeld van de media is hij de wat knullige bediende van de vrouw. 

 

Ik noem hem Mr. Nice Guy, de man die er alles aan doet om de vrouw niet teleur te stellen of te kwetsen. Voor zijn droomvrouw zou hij alles opofferen om maar bevestiging en liefde van haar te krijgen – deze zal hij ook krijgen, maar dan alleen al vriend, niet als minnaar of partner – daarvoor vind ze hem niet interessant genoeg. Mr. Nice Guy heeft een hele hoop vriendinnen, met wie hij over alles praten kan, alleen voor de seks is hij niet interessant genoeg. Een Mr. Nice Guy ontbeert de kwaliteiten die een vrouw juist aantrekkelijk vind: onafhankelijkheid, agressie en leiding. De Mr. Nice Guy is verloren in de vrouwenwereld, ondanks dat hij vrouwen juist goed begrijpt. Hij ontbeert de moed en heeft geen ruggengraat, heeft de bevestiging nodig van vrouwen, terwijl hij zelf andere mannen afkeurt omdat hij ze te dominant, agressief of te chauvinistisch vindt. 

 

 

Knuffelsex “ niks moet alles kan” 

Ben je ervan overtuigd dat je een tedere, goeie minnaar bent en vraag je je af waarom zoveel vrouwen deze kwaliteiten niet in jou zien? Je bent zo empathisch, hebt alle boeken gelezen hoe je een vrouw kunt bevredigen. Je hebt misschien zelfs een Tantraseminar bezocht en weet nu meer over de vrouwelijke seksualiteit te vertellen dan de meeste vrouwen zelf ooit te weten zijn gekomen. Je weet hoe je een romantische sfeer kan scheppen, kunt je partner urenlang strelen en masseren, waarbij je haar ten minste 3 orgasmen “geven” kan. Je klaagt er zelfs niet over als je na al deze inspanning zelf te moe bent om ook nog maar iets te ontvangen voor jezelf. 

 

“Niks moet en alles kan” is hun motto bij intiem contact. Zij hebben zich nooit opgedrongen als de vrouw zei geen zin te hebben en alleen maar met hem knuffelen wil. Je kunt de gedachte niet verdragen dat zij zich door jou gebruikt of onder druk gezet zou voelen, of wanneer ze bij jou geen zin aan seks zou hebben. Jij hebt je afhankelijk gemaakt van haar zin aan seks en daarop heb je al je zintuigen afgestemd, je voelt haarfijn aan of er iets mis is en of alles nog okay is… 

Van binnen vind je het jammer dat je je steeds moet inhouden en nooit je eigen lust en fantasieën kan uitleven, omdat je altijd maar rekening moet houden met haar.. 

 

Het is niet zozeer dat je een schuchtere jongen bent, of contactgestoord, vrouwen komen zelfs naar je toe en het contact ontstaat gewoon. Een vrouw omver blazen en onderwerpen is niet jouw ding. Eerder wordt jij door hun aangesproken waarbij ze met jou lange persoonlijke gesprekken kunnen voeren over hun persoonlijke issues. Ze zullen onder de indruk zijn van je begrip, helemaal als je ook nog eens hun sterrenbeeld weet te raden en mee kan praten over diverse psychologische thema’s. Ze vinden het fijn dat je interesse toont in wat zij doen en wat hun beweegt, omdat ze nooit een man hebben leren kennen die zo goed kan luisteren en met wie ze over de intieme zaken van hun leven kunnen praten. 

 

---

Het probleem hierbij is dat je het initiatief aan hun geeft., zij nemen de leiding, en jij reageert, jij past je aan. Maar het komt niet verder, want met al dat praten zullen ze niet echt kunnen zien waar jij heen wil. Wat wil je eigenlijk van hun, of weet je dat zelf misschien niet eens?

 

 

Concurrentie uit de weg gaan

Je vermijdt over het algemeen met andere mannen de discussie aan te gaan – al helemaal niet als het om een vrouw zou gaan. Stel een ander iemand probeert je vriendin af te pakken, jij staat als tolerante man erboven, en geeft geen kik. Je trekt je beledigt en trots terug als een kleine jongen en doet alsof er niks aan de hand is. Je wijst het af om hiertegen enige vorm van verzet te tonen. Je haat het je te mengen in het gewelddadig of agressief gedrag van mannen onderling, omdat het beneden jouw niveau is. Jouw standpunt is dat de vrouw maar moet beslissen, met als waarschijnlijke uitkomst dat ze niet voor jou kiest, maar voor de man die wel bereid is voor haar te vechten. Een beschaafde man zoals jij, vecht echter niet voor een vrouw. Je zou haar nooit onder druk willen zetten om haar proberen te overtuigen en respecteert altijd haar – NEE-, ongeacht de consequenties hiervan voor jouzelf. Je laat altijd de beslissing aan de vrouw.

 

Heb je jezelf onderweg hier ergens in herkent? Ben jij ook zo’n aardige vent? 

Met  onderstaande vragen kun je een klein zelfonderzoek doen of jij ook een Mr Nice Guy bent. 

 

 

Als je in meer dan de helft van de vragen “Ja” hebt geantwoord dan ben je in je denken en doen wel erg vertrouwd met Mr. Nice Guy. 

Vanuit psychologisch perspectief zijn er voldoende redenen aan te dragen waarom vrouwen geen seksuele interesse hebben voor jou, als je een Mr. Nice Guy bent, maar jou  liever als vriend willen in plaats van als partner. 

 

Aardige mannen zijn zo oersaai! 

Ze zijn betrouwbaar en trouw, én ongevaarlijk en controleerbaar. 

Vrouwen zoeken juist de een man die strijdbaar is! Alleen hebben aardige mannen en onze maatschappij en enigszins verstoorde relatie met agressie en wijzen die af, omdat ze het verwarren met geweld. Aardig zijn maakt mannen keer op keer onaantrekkelijk binnen de relationele sfeer. Dit komt echter pas om de hoek kijken in de seksuele, want seks zonder (positieve) agressiviteit is simpelweg alleen een hoop geknuffel. Nice Guys heb je daarom voor het knuffelen maar niet voor de lekkere seks.

 

Vrouwen willen het hof gemaakt worden, veroverd worden, zodat ze worden bevestigd in hun vrouw zijn. Een vriendin vertelde me een keer hoezeer ze afknapte op een man, die haar vereerde en zich constant alleen maar naar haar wensen richtte en haar vroeg wat ze wilde, waarheen ze wilde en waar ze zin aan had. Al snel had ze totaal geen interesse in hem. Waarom? Omdat vrouwen gefascineerd willen kunnen zijn in een man, die ze verrast, die ze kan leiden, aan wie ze zich kan overgeven. Of ze raken in vuur en vlam voor hem, of raken volledig de weg kwijt als hij besluiteloos, twijfelachtig en middelmatigheid uitstraalt. Ze willen passie en avontuur, moed en wilskracht, volharding en besluitvaardigheid – niet alleen in de grote dingen van het leven, maar ook in de alledaagse beslommeringen.

 

Vrouwen zoeken mannen en geen moederskindje. Mr. Nice Guy weigert volwassen te worden en staat nog onder de invloedsfeer van zijn moeder. Hij identificeert zich met de vrouwenwereld en hun manier van denken, en in het ergste geval ook nog haar waardenpatroon (of van andere opvoeders uit zijn jeugd). Hij zit hierdoor in het verkeerde kamp. Hij is een vertegenwoordiger geworden van de vrouw en niet  van de mannen. Hij kijkt eerder neer op andere mannen en wil aan de vrouw bewijzen dat hij anders is, namelijk meer zoals zij zijn. 

Daarmee is hij een eeuwige rebel gebleven tegen zijn vader, en heeft zijn leven zo ingericht dat hij zijn moeder (of wie maar ook die haar vertegenwoordigt) blij kan maken. Hij heeft niet geleerd zich af te grenzen tegen vrouwen en om voor zichzelf op te komen.

 

Als hij altijd maar vriendelijk glimlacht, het compromis zoekt en afwacht, zal hij vroeg of laat de agressie van de vrouw juist oproepen. Zij mist de ruwe kanten waarin zij zich kan spiegelen en schuren. Zij wil warm en koud kunnen voelen en niet alleen maar een lauw “we zien wel”. Een keer duidelijk NEE te horen krijgen en daarin vasthoudend zijn, dan weet ze dat jou JA ook ergens voor staat. Ze wil voelen dat je je mannetje kan staan en niet een jongen bent die haar bescherming nodig heeft. Daarom test zij je of wel echt een man bent. Ze zal je provoceren om de man in je omhoog te halen, de grens opzoeken, om te zien of jij een brave jongen bent, die met zich laat sollen.

Je wilt het liefste alles uit kunnen praten, niet strijden, en wordt de druk je te groot en helpt praten niet meer, dan trek je je gekwetst terug in plaats van je te weren en van je af te slaan.

 

Erotiek leeft dankzij polariteit

De beslissende factor bij seks en erotiek, is dat deze juist opbloeit in de tegenstellingen, en tegenstellingen daar kan Mr. Nice Guy nou net niet goed mee overweg. Wanneer een man zich sterk kan voelen in zijn mannelijke domein, dan kan de vrouw ook in haar vrouwelijkheid komen. Seksualiteit is energie, en deze gaat pas stromen als er, net als bij een magneet, een pluspool èn een minpool is. Hoe groter de polariteit, des te sterker de  seksuele spanning en aantrekking. Wanneer een Mr. Nice Guy zijn magnetische pool andersom heeft staan, dan gebeurt in de erotiek hetzelfde als bij magneten: het stoot elkaar af…

 

Als beide partners aardig zijn komt er daarentegen ook niet veel erotiek los. Als beiden geen seksuele polariteit hebben ontstaat hooguit een seksueel niemandsland. Daar gebeurt niet zoveel. Je kan wel goed met elkaar praten, lekker knuffelen, samen uitgaan, allemaal heerlijk uitgebalanceerd. Maar op den duur raakt de vrouw er niet door bevredigd, omdat zij haar eigen vrouwelijkheid niet kan leven. Er staat geen sterke mannelijke pool tegenover haar, maar alleen een neutrale aardige man. Want welke vrouw kijkt ernaar uit te discussiëren over het wanneer en waar we met elkaar gaan vrijen en wie dan wie uitkleedt.

 

Misschien trek je hieruit je conclusies en ren je hard naar alles in jou dat roekeloos en macho is. Maar met allerlei varianten op de macho zijn vrouwen ook niet echt blij, omdat ze zich er gebruikt, mishandeld of vernederd bij voelen (hoe dat voelt heb je natuurlijk wel gehoord in al je gesprekken met vriendinnen;) Want de macho kijkt neer op vrouwen, omdat hij op een andere manier is blijven hangen. Hij heeft niet geleerd hij eigenlijk in de fase van het loskomen van zijn moeder is blijven hangen en niet in staat is om in een rijpe respectvolle verhouding tot vrouwen te staan.

 Hij is onzeker over zijn mannelijkheid is daarmee op een andere manier eigenlijk afhankelijk van vrouwen, omdat hij telkens hun bevestiging nodig heeft. Hij heeft weliswaar goed NEE leren zeggen, maar bij hem hapert het eenduidig JA te zeggen. 

 

Hij heeft een goed contact tot zijn krijgerenergie en agressie, maar blokkeert als hij zijn hart moet openen, dat eerder het hart van een bange jongen is, die angst heeft voor echte intimiteit met een vrouw. Hij wacht er nog steeds op dat zich iets verandert en hij die ene zal vinden, waarbij hij zich helemaal geven kan…

 

Wanneer je het echter moe bent nog langer te moeten wachten, en je bereid bent iets aan jezelf te veranderen, lees dan verder. Want er is wel een weg om van een Mr. Nice Guy te veranderen in een ‘echte’ man, die zijn mannelijkheid en de krijger in hemzelf kan uitleven ėn verbonden blijft met zijn hart. Iemand die vrouwen kan veroveren en hun in hun waarde kan laten zodat ze zich gezien voelen in hun vrouwelijkheid. 

 

Het is tijd voor de hartenstijder